Sepse ajo pa folur rrinte

Viktor Hygo

Sepse ajo pa folur rrinte
(Les chants du crépuscule)

Heshtja e saj qé ngadhënjimi im ;
Nuk di por kjo gjë shumë më joshte ;
Në zemër nuk ndjeva asnjë tundim ;
Veç rrahje të lehtë, lëkundje boshe.

Çdo mbrëmje të vetmuar, larg nga kjo botë ;
Rrugën përmes pyllit bënim me veturë ;
unë i flisja e mes një qetësie të plotë ;
Dëgjoheshin zëra në pyllin obskur.

Syri i saj ish gjithë mistere;
Si syri i një laureshe që pasqyron;
pafundësinë e kaltër të qiejve;
Aurorën e feksur pranverës që agon.

Ajo s’fliste e s’thoshte asgjë;
Mbështetur pranë meje e menduar qëndroi;
Një ditë kur as vetë se pandeha këtë;
Si rreze dashuria zemrën ma përshkoi.

Dashuria është, nuk dihet se çfarë;
Një femër të zgjuar e bën të heshtë ;
Ndoshta është streha ku prehen gjithfarë;
Ksisoj të pabesë, lule – shigjetë

Përktheu Ferdin Liçaj